De getuigenis van Marianne

Rentree, terugkeren naar wat was, het werk.
Moeilijk tijdens of na het doormaken van kanker.

Moeilijk door de ziekte, soms nog moeilijker door de omstandigheden.
De ziekte heb je zelf niet in de hand.
De meeste omstandigheden ook niet.
Enkel je wil om terug aan het werk te gaan staat overeind.

Doordat alles zo zwaar doorweegt, is enkel je wil soms niet voldoende.
Gelukkig is Rentree er, zij hielpen me doorheen het zware proces om terug te keren.

Niets was meer hetzelfde.

'n Dikke maand na mijn diagnose (multiple myeloom, ook wel de ziekte van Kahler genoemd) wordt mijn job open gesteld in een vast contract. 2 zware klappen kort opeen.
Later terugkeren naar mijn welbekende werkopdracht, collega's en andere contacten kan ik vergeten.

Zelf ben ik ook niet meer dezelfde, laten we het kind bij de naam noemen : verzwakt.
Mijn werkgever had blijkbaar een glazen bol : de leidinggevende functie die ik had, zou ik nooit meer aankunnen.

Na een jaar denk ik eraan terug te keren naar het werk in progressieve tewerkstelling.
Gezien het ziektebeeld verwacht niemand dit van mij : familie, vrienden, behandelende en adviserende artsen, maar ook het werk niet.
En dit laatste doet pijn en maakt de 'terugkeer'omstandigheden uiterst zwaar.

Het halfjaar dat ik bij Rentree over de vloer kwam gaven mij uiteindelijk 'verlichting'.
Samen wisselen van ideeën, oplossingen - benaderingen zoeken, maakten de omstandigheden lichter en mij sterker in de onderhandelingen met het werk.
Want onderhandelen was het, om terug te mogen keren - progressieve is een gunst, geen plicht.

Straks ben ik 'n jaar terug aan 't werk, in een nieuwe boeiende functie. Het gaat goed met mij.
Ziek ben ik nog steeds, maar de gewone dingen lukken meestal aardig, weliswaar op 'n lager pitje.Ik ben niet meer in ziekteverlof, ik werk, ik neem verlof,...gewoon...

Dankzij Rentree ben ik waar ik nu sta, alleen zou me dit nooit gelukt zijn.

Voor mij is rentree niet terugkeren, wel opnieuw binnen gaan.